Nomofobie is niet de angst voor wetten zoals elke rechtgeaarde classicus zou kunnen vermoeden, maar de samentrekking van NO MO(bile): de angst om niet bereikbaar te zijn. In het kader van de uitbreiding van het neologisme zou ik vandaag het woord carrogantie willen toevoegen aan onze taal van Claus, Claes en Conscience (beter bekend als de CCC van de Vlaamse literatuur).

Carrogantie is het gevoel dat ontstaat wanneer een beschaafd wezen opgesloten wordt in 1.000 kg metaal en plastiek voorzien van wielen en motor. Plots vallen alle mentale remmen weg, draaien ogen wild in hun kassen en groeit een verbeten grijns rond de mondhoeken. De hersenen sturen nog slechts een prikkel door die ervoor zorgt dat zich rond de iris een vizier aftekent dat signalen aan de rechtervoet doorgeeft. De weg is mijn terrein.

Tom Naegels schreef in zijn column dit weekend al over de wiskundige vergelijking van de TGA. Een TGA is een Te Grote Auto, meestal bemand door mensen wier bankrekening groter is dan hun IQ. Ze kopen een wagen die vijfmaal duurder is dan een gewoon exemplaar en daardoor denken ze dat ze slechts 1/5^e van hun hoffelijkheid moeten behouden. Of in formulevorm:

Prijs wagen x hoffelijkheid = 1

waarbij onmiddellijk duidelijk wordt dat een dure wagen automatisch moet leiden tot een dalende hoffelijkheid om de constante te bewaren.

Carrogantie leidt in sommige gevallen tot andere neologismen:

Stuurkauwen is het fenomeen dat optreedt wanneer men als TGA-bezitter op de pechstrook geblokkeerd wordt door een trucker die de formule ook kent.

Gsmduiken. De vlotte beweging waarbij de chauffeur volledig onder de passagierszetel duikt op zoek naar de gsm die tijdens een bruusk remmanoeuvre van diezelfde zetel gevallen is.

Rij-stroke. Samentrekking en Anglicisme dat verwijst naar de verhoogde hartfrequentie die optreedt bij het stuurkauwen, , oostblokkeren en gsmduiken en die kan leiden tot een hartaanval (Engels: stroke)

Staat u me toe dat ik jullie even meeneem op een korte uitstap naar de toekomst. In de grote steden zijn speciale ruimtes geopend waar deze mensen in contact kunnen treden met gelijkgezinden. Op de luchthavens heeft de lobbygroep C.R.A.S.H (citizens raging about silence hysteria) haar slag thuisgehaald en is de rust in de vliegtuigen weergekeerd. Op de autowegen houden mensen hun twee handen stevig op het stuur … als ze nog twee handen hebben. De vigilante van vliegende brigades was niet mals. Wie betrapt werd, zag haar/zijn hand een paar minuten later chirurgisch verwijderd worden. De wereld werd kalmer en minder bereikbaar.

Overdreven, wellicht, maar wie geconfronteerd wordt met nomophobie zal er wellicht anders over denken. Overal rondom mij kakelende mensen. Op de tram speelt een vrouw (die ik 35 schat, maar daar ben ik ook niet zo goed in) levende gps. Ik zit nu op de tram en we rijden over de Turnhoutsebaan. We staan stil aan de Drink. Veel volk, ja, ik zal er zijn, zeker, we rijden voort, neen, niks speciaals, hier ook. De Kerkstraat al. Blij dat ik met de tram ben.

(even een korte vertaling van dit bericht dat lijkt op een formule om Al Qaida de ultieme overwinning te bezorgen: 8 uur vanavond. Ok, ik bel nog, Ik ben de ganse dag afwezig. Ik denk de hele dag aan jou)

Daarom dat nomoloog in de nabije toekomst een knelpuntberoep dreigt te worden. We lopen het risico te eindigen met een klinkerloze taal die alleen nog maar via scherm gecommuniceerd kan worden. Onze stembanden zullen hun functie verliezen. Wie zal deze trend winnen; de kakelende kakels of de mensen met vergroeide sms-vingers? LLn d tkmst zl ht zggn.

Volgende zaterdag is het Schrijfdag in Gent. Creatief Schrijven speelt ten dans. Momenteel worstel ik me doorheen het werk van een aantal mensen die gedichten ingestuurd hebben. Worstelen is een verkeerd woord. Er zit prachtwerk tussen. Soms begrijp ik niet waarop uitgeverijen zich baseren om bepaalde dichtbundels uit te geven. Verder ga ik proberen om die dag columntips van Tom Naegels los te weken om Koen Meulenaere van de laatste pagina’s van Knack te verdrijven.

Seffens lesgeven. Het kapitaal van KBC (de nieuwe medewerkers ) diets maken waarmee ik me de ganse dag bezighoud. Ik weet niet of ze allemaal een blog hebben ;-)

Vandaag reed ik doorheen een kunstlandschap naar mijn werk. De bleke maan doorheen de net bottende takken leek net weggelopen uit een schilderij van Delvaux. Een vrachtwagen voegde aan het geheel een tipje Magritte toe. Ceci n’est pas un jour de travail. Langzaam moeide de dageraad zich met de kleuren waardoor het nachtzwart van palet wisselde met Yves Kleinblauw. Dat krachtige blauw dat alleen maar mag gebruikt worden om een positieve dag aan te kondigen. In de wagens die langzaam in kudde richting hoofdstad trokken volgde ik performances waarvan Ulay en Abramovic alleen maar konden dromen. Gsm in de linkerhand, pc op de passagierszetel. Tegelijk moet make-up bijgewerkt worden en kan de weerspannige haardos nog een laatste kambeurt gebruiken. Beperk deze handelingen allemaal tot een ruimte van enkele vierkante meter en het lange wachten aan een rood licht krijgt plots een andere betekenis.

En ce temps-là, j'étais en mon adolescence
J'avais à peine seize ans et je ne me souvenais déjà plus de mon enfance
J'étais à 16.000 lieues du lieu de ma naissance
J'étais à Moscou dans la ville des mille et trois clochers et des sept gares
Et je n'avais pas assez des sept gares et des mille et trois tours
Car mon adolescence était si ardente et si folle
Que mon coeur tour à tour brûlait comme le temple d'Ephèse ou comme la Place Rouge de Moscou quand le soleil se couche.
Et mes yeux éclairaient des voies anciennes.
Et j'étais déjà si mauvais poète
Que je ne savais pas aller jusqu'au bout.